Gırtlaktan sonra başlayan kalın nefes borusu, biraz daha aşağıda, iki büyük kola ayrılır ki, bu kollardan her biri bir akciğere girer. Giren her kol orada, ağaçlar gibi, dal budak salar. Gittikçe inceleşip küçülen bu ufacık nefes boruları, bütün akciğerlerin içine dağılır. Akciğerlerin en ufak boşluklarına kadar uzanırlar. Öte taraftan gene akciğerlere giren ve gittikçe incelip bölünen kan damarları da bu boşlukların etrafına kadar gelip yayılırlar.

Bütün vücutta dolaşarak faydalı maddelerini (oksijenini) vermiş, zehirli ve faydasız olanları (karbon monoksidini) alarak kirlenmiş olan kanda, damarlar vasıtas ile, önce kalbe, oradan da gene kan damarları ile, akciğerlerin bütün ince noktalarına kadar nüfuz eder.Akciğerler dokuları itibari ile, sünger gibi yumuşak ve elastiki bir yapıdadırlar.

Akciğerler, her nefes aldıkça, kaburga kemiklerinin de yardımı ile, genişleyerek havayı içeriye çekerler. Nefes boruları ile akciğerlerin her tarafına yayılan hava, ufak ciğer boşlukları hizasında kirli kan ile karşılaşır. Kanın vücuttan toplayıp getirdiği zehirli madde buralarda damarlardan nefes borularına, taze hava içinde bulunan ve vücuda hayat veren (oksijen) ise, nefes borularından kana geçmek sureti ile yerlerini değiştirirler. Bu suretle kirli kan temizlenir. Tekrar vücudu beklemek üzere kalbe döner. Kirli kanın muzir maddelerini almış olan hava ise, nefes verme hareketler ile, akciğerlerden dışarı atılmış olur. İşte kanı temizleyen bu hareketlerin bütününe (teneffüs) derler. Şu halde teneffüs, vücuda taze hayat ve can veren, vücudun her dakika muhtaç olduğu bir harekettir. Bu hareketin az bir müddet için durması, kalbin de durmasına sebep olarak, ölümle neticelenir.
Akciğer hastalıkları, teneffüsün, az çok, bozulup zorlaşmasına sebep oldukları için mühimdirler. Çünkü teneffüs güçleşince kalb de bozulur kan iyi temizlenemez. Vücut zehirlenmeye başlar.